ย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว นิกกี โรบินสัน ได้พบลูกแร็กคูนตัวน้อยนอนอยู่ข้างถนนเพียงลำพัง ร่างกายของมันดูขาดน้ำ หิว และตื่นกลัว เธอตัดสินใจช่วยมันและพยาไปทึ่ศูนย์พิทักษ์สัตว์ป่ารวมถึงคลินิกสัตว์หลายแห่ง แต่โชคร้ายที่ไม่มีที่ใดที่สามารถรับเลี้ยงมันเพิ่มได้เนื่องจากพวกเขาไม่มีที่ว่างสำหรับมันอีกแล้ว และเธอไม่สามารถปล่อยมันกลับเข้าป่าไปใช้ชีวิตตามลำพังได้เนื่องจากมันมีอายุเพียงแค่ 4 สัปดาห์เท่านั้น
ในขณะที่คลินิกบางแห่งที่เธอไปหาแนะนำว่า เธอมีทางเลือกแค่จะปล่อยมันกลับเข้าป่าหรือจะให้พวกเขาทำการุณยฆาต ซึ่งนิกกีเองไม่สามารถเลือกได้ ในที่สุดเธอจึงกลับไปพูดคุยกับ ลินดา แม่ของเธอที่เคยมีประสบการณ์เลี้ยงแร็กคูนมาก่อน นิกกีพยายามโน้มน้าวแม่เพื่อขอเลี้ยงมันเอาไว้ และในที่สุดทั้งคู่ก็ตัดสินใจรับเลี้ยงมัน พร้อมกับตั้งชื่อให้ว่า “ลิตเติลแฮนส์” ที่แปลว่ามือน้อย ๆ
2 ปีก่อนหน้านั้น นิกกีเคยได้แร็กคูนกำพร้ามาตัวหนึ่งจากเพื่อนของเธอ แต่เธอไม่มีเวลาเลี้ยงมันเนื่องจากต้องทำงานที่ศูนย์ฟื้นฟูสัตว์ป่าเต็มเวลา และเธอเองก็ไม่มีประสบการณ์เลี้ยงดูสัตว์ที่เหมือนกับแร็กคูนมาก่อน
ดังนั้นเธอจึงขอให้ ลินดา แม่ของเธอที่อยู่บ้านช่วยป้อนอาหารให้ ตอนแรกแม่ของเธอลังเล แต่ในที่สุดเธอก็ยอมใจอ่อนหลังจากแร็กคูนตัวน้อยเริ่มดูดนมจากขวด มันทำให้ลินดารู้สึกว่ากำลังจะกลายเป็นคุณยายตอนนี้
หลังจากแร็กคูนโตขึ้นมันก็ถูกปล่อยเข้าป่าเพื่อไปใช้ชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น ซึ่งสถานการณ์ของนิกกีและลินดาไม่ได้ต่างจากเดิมมากนัก คราวนี้ลินดาต้องคอยดูแลเจ้าลิตเติลแฮนส์ที่เปรียบเสมือนหลานคนใหม่ของเธออีกครั้ง
ลิตเติลแฮนส์ถูกปล่อยไว้ที่บนที่ดินที่กว้างใหญ่และได้รับอนุญาตให้ไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ ส่วนลินดาจะทิ้งอาหารเอาไว้ให้มันตอนกลาง เธอจะนั่งรอมันที่ชิงช้าจนกระทั่งมันมากินอาหาร และบางครั้งมันก็ขึ้นมานั่งกับเธอบนชิงช้า
2 เดือนครึ่งผ่านไป ลิตเติลแฮนส์เติบโตและแข็งแรงขึ้น นิกกีกับลินดาจึงตัดสินใจปล่อยมันกลับสู่ธรรมชาติ ตอนนี้มันไม่มีความตื่นกลัวและพร้อมที่จะเผชิญกับโลกภายนอกด้วยตัวเองแล้ว
หลังจากนั้นนิกกีกับลินดาก็ช่วยเหลือแร็กคูนกำพร้าอีกมากมาย ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา เธอกับแม่ได้ช่วยแร็กคูนไปมากกว่า 15 ตัว จนเธออยากจะเปิดศูนย์พิทักษ์สัตว์เป็นของตัวเองในอนาคต ซึ่งเธอกำลังดำเนินการขอใบอนุญาตและกำลังฝึกอบรมการดูแลสัตว์สายพันธุ์ต่าง ๆ อยู่ตอนนี้
เป็นเวลานานกว่า 3 ปีแล้วที่เธอกับแม่ปล่อยลิตเติลแฮนส์เข้าป่าไป จนกระทั่งวันหนึ่ง สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเจ้าลิตเติลแฮนส์กลับมาหาพวกเธออีกครั้ง
“นี่มันผ่านไป 3 ปีแล้ว แร็กคูนตัวอื่น ๆ ที่ถูกปล่อยไปบางครั้งก็จะกลับมาหาแม่ตอนกลางคืนเพื่อกินอาหาร พวกมันยังดูหวาดกลัวมนุษย์ แต่สำหรับลิตเติลแฮนส์กลับเข้าหาเราอย่างใกล้ชิด มันพิเศษและน่ารักสุด ๆ” นิกกีกล่าว
“ฉันเดาว่านี่คือบ้านของมันเสมอ มันรู้ว่ามันสามารถกลับมากินอาหารได้ง่าย ๆ แต่มากไปกว่านั้นคือมันต้องการมากกว่าแค่อิ่มท้อง นั่นก็คือความรัก”
“ส่วนที่ดีที่สุดของการช่วยเหลือสัตว์ก็คือการเฝ้าดูพวกมันเติบโต เรียนรู้ และไปใช้ชีวิตในแบบที่ควรจะเป็น ส่วนที่ยากที่สุดก็คือช่วงเวลาที่ต้องปล่อยมันไป เราไม่รู้เลยว่าจะได้เจอพวกมันอีกหรือเปล่า”
หลังจากผ่านไป 3 ปี ลิตเติลแฮนส์ตัวใหญ่ขึ้นมาก และมันยังคงน่ารักและสนิทสนมกับนิกกีและลินดาเหมือนเดิม
และนี่ก็คือเรื่องราวน่ารัก ๆ ที่อาจทำให้คนรักสัตว์ได้รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจได้บ้างไม่มากก็น้อย
ที่มา : Instagram | deviantart.com | boredpanda | เรียบเรียงโดย เพชรมายา
สามารถติดตามเรื่องราวน่าสนใจอื่น ๆ เพิ่มเติมได้ข้างล่างครับ
